Vrijdagochtend manlief weer opgehaald uit het ziekenhuis, t had nogal wat voeten in aarde voordat we weg konden omdat er nog een foto van zijn knie gemaakt moest worden en de afdeling röntgen niet aan het werk was, of in ieder geval een uur lang geen mensen uit de wachtkamer haalden. Erg slecht hoor!!! Nadat Ard tot 2 keer toe in zijn rolstoel naar de balie was gegaan en ook anderen klaagden, kwamen er mannen aan die patiënten ophaalden maar meneer Veurink werd niet genoemd, witheet er wat van gezegd en ja toen kon hij mee en na 5 minuten was het gelukt en konden we weer terug naar de kinderafdeling waar Ard lag. Wel in een kamer waar we nog niet eerder waren geweest, oh ja toch, toen Ylva aan haar ogen werd geopereerd maar niet voor Quint. De zorg was op de 4e etage zoals we gewend zijn. GOED dus!! Allemaal bekenden voorbij zien komen die uiteraard vroegen hoe het met Quint was omdat het kereltje er gelukkig al weer een jaar niet heeft gelegen. Wel in het UMCG maar niet in Hardenberg dus ze waren benieuwd hoe met hem was, lief dat de begaandheid ook na bijna 6 jaar er nog steeds is.En dan heb je het erover en realiseer je je dat Quint in december 6 jaar gaat worden. Een hele tijd, tjonge, kan het daar best even moeilijk mee hebben, wat hebben we veel meegemaakt met hem en nog steeds. Maar nu logeert hij dus en heeft het goed daar in het kinderhospice, hij is er wel verkouden en de ene vp-er is iets optimistischer dan de andere maar de verhalen zijn gelijk en ik moet er maar op vertrouwen dat het goed gaat. Vrijdagmiddag dus een vermoeide, pijnlijke patiënt op de bank, gelukkig is er aanspraak genoeg en hebben we regelmatig bezoek, gezellig en fijn dat men meeleeft. Ik toog naar de apotheek want er moesten zware pijnstillers komen en trombosespuiten, gelukkig doet Ard dit zelf want spuiten heb ik het wat minder op en bij Quint gelukkig ook nooit hoeven te doen. Bij de apotheek vroeg ik me ineens af waarom quint eigenlijk na zijn heupoperatie geen trombosemedicatie moest hebben. Zij had er ook geen antwoord op maar wil het nog eens navragen bij de arts. Wel realiseren we ons nu, omdat Ard zoveel botpijn heeft hoe Quint zich heeft gevoeld en hoe de verpleging daar mee omging. Hij kon het niet aangeven maar we weten nu dat het hels zal zijn geweest, als ik er aan denk kan ik er zo om huilen zo erg vind ik het en het gebeurt me nu ook nooit weer ( niet dat Quint weer wat aan het bot geopereerd moet hebben) dat ze me met een kluitje in het riet sturen.
Na schooltijd heb ik samen met de meiden hun tassen ingepakt voor het clubkamp van de kerk, 's ochtends nog een regenpak gekocht want ja tis echt herfstweer en ze moeten toch zo'n 15 km op de fiets en alles wat ze daar nog gaan doen buiten.Ze hadden er zin in en op hun nieuwe fietsen die ze voor de verjaardag hebben gekregen/krijgen waren ze maar wat stoer. Helaas had Chary bij vertrek het moeilijk, eigenlijk wilde ze niet meer. Toch zal het wel leuk zijn want ik heb geen telefoon gehad. Het is dus stil in huis maar ook wel fijn, Ard heeft voor het eerst weer wat beter geslapen en ik ook, pfffffff twas bijna middag toen ik vanochtend mijn bed uit kwam, zondagochtend nog een keer uitslapen en dan moet ik er weer even tegen kunnen. Moet ook wel want vanaf donderdag als Quint weer thuis is zal ik toch de verzorging zoveel mogelijk alleen moeten doen, in ieder geval de ochtenden en avonden, overdag schakelen we zoveel mogelijk oma en de PGBverzorgers in maar ja dat zijn niet de meest zware momenten. Gelukkig accepteert Quint het badritueel nu ook van hen en dat scheelt mij echt een zere rug daar ben ik blij om. Nog even en ik hoop dat er een aannemer hier aan het werk kan om een bad/slaapkamer boven te maken, maandag gaan de offertes naar de WMO en hopelijk gaan ze het goedkeuren en hebben we voor het eind van het jaar Quints slaapkamer klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten