In de nacht ging het steeds verder achteruit en met het telefoontje wat ik 's ochtends vroeg ontving in het hotel was het duidelijk, Quint was aan het sterven en er is gezorgd voor comfort voor hem en voor nog enkele uren afscheid voor ons. Wat hebben we heerlijk bij hem gelegen in zijn laatste uren op bed op 15 september. Wat was het moeilijk, wat was het hartverscheurend maar ook was het liefdevol en puur.
Het liefst zou ik alle mooie foto's die we gemaakt hebben willen plaatsen, maar dat is te confronterend voor jullie als lezer, ook de prachtige foto's van stichting Make a Memory vlak voor Quints overlijden en daarna. Maar wij gingen mee in die vreselijke uren en dat is toch een ander gevoel, daarbij is het onze mooie jongen waar we zo vertrouwd mee waren en zo eigen maar oh wat zijn we trots op die foto's en kijken ze graag, hoe verdrietig ook!
Ook het hele verhaal van Quints laatste dagen zijn heftig, we zijn daarover in gesprek met artsen en betrokkenen, het is een heel dubbel verhaal met best wat vraagtekens wat het ook heel moeilijk maakt te accepteren dat het verlopen is zoals het is gegaan en veel gevoelens opwerpt over het alom grote verdriet en gemis heen.
Als de dag van gisteren, het gevoel, de warmte en de aanrakingen, de vele vele zoenen die we hebben gegeven voordat Quints leven wegfladderde en zijn lijfje veranderde in rust en stilte.
Wat was het afgelopen half jaar zwaar en toch ook weer niet, we werden gedragen en we weten en merken dat er zoveel lieve mensen aan ons denken en meeleven. De zussen van Quint hebben het moeilijk op school, de cijfers kelderden, de concentratieboog is kort en slap en het is lastig om te focussen op toetsen ed. Ard werkt veel en hard en heeft goede gesprekken tijdens zijn werkzaamheden, zo fijn dat mensen meeleven en proberen in te voelen in dit pijnlijke proces. Ik ben thuis en ga dagelijks naar Quint op de begraafplaats, zorgen.....zorgen dat de kaarsjes branden en de knuffels goed staan, zorgen zoals ik 10 jaar lang heb gedaan. Gewoon even bij zijn graf zijn alhoewel ik Quint meer voel in huis, zijn aanwezigheid is hier nog zo, zijn thuis, zijn plek, box en speelgoed, zijn geur maar vooral de liefde die hij uitdroeg en de blijheid in hem die nog zo aanwezig is die zo voelbaar is, maar die ik ook heel sterk wil vasthouden.
Nu gaan we naar het volgende half jaar, het zal er niet gemakkelijker op worden eerder moeilijker want de pijn wordt heftiger en het gemis steeds groter naarmate de tijd vordert, de eerste roes is weg en maakt plaats voor het voelen van echt nooit meer................nooit meer zijn liefdevolle blik, zijn grote lach en mooie ogen, nooit meer zijn lijfje voelen en nooit meer naast hem zitten of liggen thuis in bed of de bedbox of zoals toen op 15 september 2016 rond 13.00uur in het UMCG in zijn laatste uur op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten