http://www.quintveurink.wordpress.com
Klik link aan om het te lezen
Ons leven met Quint, een jongetje dat geboren werd op 14-12-2005 met een onbeschreven chromosoomafwijking, te weten 8qdeletie24.21-24.3. Quint is meervoudig complex gehandicapt. Hij heeft zintuiglijke, verstandelijke en motorische beperkingen. Quint is onze knuffelkoning! Op 15-09-2016 is Quint overleden, 10 jaar, 9 maanden, 1 dag en 1 uur oud mocht hij worden, met dit enorme verdriet en gemis verder moeten verwoorden we af en toe nog in een blog.
donderdag 28 september 2017
donderdag 27 april 2017
Hoe is het met je? #Koningsdag #224dagenrouw
Hoe gaat het met je?
Zo'n vraag die me wekelijks, zo niet dagelijks gesteld wordt op verschillende plekken. In de supermarkt, op straat, op een spreekavond op school, door mensen die op visite komen of als ik zelf iemand of een bijeenkomst bezoek. Ook vandaag op koningsdag weet ik dat ik die vraag kan verwachten. Mensen twijfelen soms van, kan ik haar wel of niet aan spreken en wat zeg ik dan, maar gelukkig ontwijken de meeste mensen mij niet en komt deze vraag regelmatig voorbij. Toch is het een lastige vraag, voor de vraagsteller en voor mij want er wordt een antwoord verwacht en het liefst niet te negatief of huilerig.
Hoe is het met je?
Meestal vertel ik dat het moeilijk en stil is zonder Quint en dat het heel verdrietig is dat hij niet meer lijfelijk bij ons is maar dat we hem nog zo voelen in alles in ons huis maar dat het wel redelijk gaat. Soms zeg ik dat het best goed gaat en och dat meen ik op dat moment ook wel.
Nu ik echt stil sta bij de vraag "hoe gaat het met met je" en erover nadenk weet ik ineens het antwoord....................want als je mij die vraag stelt dan gaat het goed. Ik heb namelijk die ochtend of middag mijn kleren aangetrokken, heb mijn haar en make-up gedaan en het geurtje op gespoten die Quint kende. Ben mijn huis uitgegaan om boodschappen te doen of heb me opgeladen en getracht mijn verdriet en tranen thuis te laten om op visite/verjaardag/bijeenkomst/feest te gaan. Dus op dat moment ben ik best sterk en probeer door te gaan met de gewone dingen.
Wanneer de vraag zoals laatst, niet voor de eerste maar zal ook zeker niet de laatste keer zijn, wordt gesteld als ik bij Quints graf sta op Laarmanshoek, op de plek waar we de zwaarste meters uit ons leven hebben gelopen dan kan ik eigenlijk alleen maar verdrietig antwoorden dat het moeilijk is. Toch weet de ander mij nog verdrietiger te maken door te zeggen maar je hebt tenminste nog 2 kinderen en/of je wist toch dat hij (?) niet oud zou worden dus is het beter zo want nu hoef je tenminste niet meer te zorgen.................onvoorstelbaar deze botheid, ja lieve mensen ook daar moet je mee dealen. Recht uit mijn hart kan ik vertellen dat zorgen 24/7 per dag 10 jaar lang heel zwaar was, maar echt in het niet valt met het verlies en de rouw om je kind wat zo afhankelijk was van jou en zo dankbaar was dat wij er voor hem waren. Zijn oogjes die opkeken, zijn armpjes om je heen, zijn complete zijn wat zo in ons zit te missen. is ontzettend heftig en omvat je hart zodat adem halen lastig wordt, compleet gevoel van kilte wat onverwacht in je op kan komen.
Hoe gaat het met je?
Tja wat zal ik zeggen.........we zijn Pasen doorgekomen, de Paasjubel beleefd 's ochtends op 1e Paasdag op de begraafplaats, 7 maanden en 1 dag na het overlijden van Quint. Het was mooi en bijzonder er bij te zijn maar ook zwaar en heel emotioneel aan het graf van mijn lieve jochie, het had niet zo moeten zijn dat we er stonden op deze vroege ochtend maar het was een veel mooiere en passender viering dan de herdenking rondom kerst op de begraafplaats. Misschien kwam het ook wel door de zonnestralen en de vogeltjes die uit volle borst zongen op deze ochtend dat de sfeer anders was dan in de donkere decembermaand. Uiteindelijk zaten we 's avonds aan de gourmettafel met een enorme lege plek, stil,leeg,triest.
Hoe is het met je?
Deze Koningsdag is gevoelsmatig kouder dan vorig jaar, alhoewel het weer in 2016 heel fris was namen we Quint zoals ieder jaar mee naar de optocht in het centrum van Ommen. De versierde wagens, gemaakt door de ouders van schoolkinderen, waar we zelf vroeger op zaten met Koninginnedag, 40 jaar geleden en Quints zussen ruim 7 jaar geleden met de muziekkorpsen die prachtig spelend de stoet vergezelden was elk jaar een hoogtepunt van gezelligheid in onze stad. Quint genoot ieder jaar opnieuw van de muziek en de mensen, te lang stil staan vond hij niks maar er was altijd iemand die zijn rolstoel pakte en even een rondje deed, ook de de dvd speler waar hij naar kon kijken op zijn blad was onmisbaar maar onze schat was er in ieder geval bij.
Ieder jaar verzamelen we met de vriendengroep bij de Shell pomp aan de brug, vorig jaar hadden we zelfs in verband met de kou een parkeerplekje heel dichtbij en kon Quint toch mee. Het ene jaar waren er meer vriendjes dan het andere want soms zat er 1 op de wagen maar altijd gezellig en samen genieten van de optocht en daarna het centrum in of naar het feestterrein. Meestal was Quint na een paar uurtjes wel zo moe dat we hem naar huis brachten en er door oma of een pgb-er voor hem verder gezorgd werd en wij nog weer terug konden naar het feestgedruis.
Dit jaar is het anders, zonder Quint naar de optocht kan ik niet, voor Ard daar in tegen voelt dat wel goed, wat een verschil tussen man en vrouw, vader en moeder in rouwen en gevoel. Ontzettend lief hebben onze lieve vrienden vandaag een bloeiende plant bij Quint gebracht met op het kaartje woorden van gemis rondom deze dag, zo bijzonder ontroerend!
Op de plek waar ik samen met mijn mooiste jongetje bijna jaarlijks was kan ik nu niet zonder hem staan,dus ik zoek hem op en vanaf zijn plekje kan ik vast de muziek vanmiddag horen en zullen de tranen bitter vloeien. Daarna sluit ik aan bij de groep en zal het ook zeker gezellig worden, het kan zijn dat ik degene ben die je tegenkomt, maar.............................je mag vragen hoe het gaat...................altijd!
Zo'n vraag die me wekelijks, zo niet dagelijks gesteld wordt op verschillende plekken. In de supermarkt, op straat, op een spreekavond op school, door mensen die op visite komen of als ik zelf iemand of een bijeenkomst bezoek. Ook vandaag op koningsdag weet ik dat ik die vraag kan verwachten. Mensen twijfelen soms van, kan ik haar wel of niet aan spreken en wat zeg ik dan, maar gelukkig ontwijken de meeste mensen mij niet en komt deze vraag regelmatig voorbij. Toch is het een lastige vraag, voor de vraagsteller en voor mij want er wordt een antwoord verwacht en het liefst niet te negatief of huilerig.
Hoe is het met je?
Meestal vertel ik dat het moeilijk en stil is zonder Quint en dat het heel verdrietig is dat hij niet meer lijfelijk bij ons is maar dat we hem nog zo voelen in alles in ons huis maar dat het wel redelijk gaat. Soms zeg ik dat het best goed gaat en och dat meen ik op dat moment ook wel.
Nu ik echt stil sta bij de vraag "hoe gaat het met met je" en erover nadenk weet ik ineens het antwoord....................want als je mij die vraag stelt dan gaat het goed. Ik heb namelijk die ochtend of middag mijn kleren aangetrokken, heb mijn haar en make-up gedaan en het geurtje op gespoten die Quint kende. Ben mijn huis uitgegaan om boodschappen te doen of heb me opgeladen en getracht mijn verdriet en tranen thuis te laten om op visite/verjaardag/bijeenkomst/feest te gaan. Dus op dat moment ben ik best sterk en probeer door te gaan met de gewone dingen.
Wanneer de vraag zoals laatst, niet voor de eerste maar zal ook zeker niet de laatste keer zijn, wordt gesteld als ik bij Quints graf sta op Laarmanshoek, op de plek waar we de zwaarste meters uit ons leven hebben gelopen dan kan ik eigenlijk alleen maar verdrietig antwoorden dat het moeilijk is. Toch weet de ander mij nog verdrietiger te maken door te zeggen maar je hebt tenminste nog 2 kinderen en/of je wist toch dat hij (?) niet oud zou worden dus is het beter zo want nu hoef je tenminste niet meer te zorgen.................onvoorstelbaar deze botheid, ja lieve mensen ook daar moet je mee dealen. Recht uit mijn hart kan ik vertellen dat zorgen 24/7 per dag 10 jaar lang heel zwaar was, maar echt in het niet valt met het verlies en de rouw om je kind wat zo afhankelijk was van jou en zo dankbaar was dat wij er voor hem waren. Zijn oogjes die opkeken, zijn armpjes om je heen, zijn complete zijn wat zo in ons zit te missen. is ontzettend heftig en omvat je hart zodat adem halen lastig wordt, compleet gevoel van kilte wat onverwacht in je op kan komen.
Hoe gaat het met je?
Tja wat zal ik zeggen.........we zijn Pasen doorgekomen, de Paasjubel beleefd 's ochtends op 1e Paasdag op de begraafplaats, 7 maanden en 1 dag na het overlijden van Quint. Het was mooi en bijzonder er bij te zijn maar ook zwaar en heel emotioneel aan het graf van mijn lieve jochie, het had niet zo moeten zijn dat we er stonden op deze vroege ochtend maar het was een veel mooiere en passender viering dan de herdenking rondom kerst op de begraafplaats. Misschien kwam het ook wel door de zonnestralen en de vogeltjes die uit volle borst zongen op deze ochtend dat de sfeer anders was dan in de donkere decembermaand. Uiteindelijk zaten we 's avonds aan de gourmettafel met een enorme lege plek, stil,leeg,triest.
Hoe is het met je?
Deze Koningsdag is gevoelsmatig kouder dan vorig jaar, alhoewel het weer in 2016 heel fris was namen we Quint zoals ieder jaar mee naar de optocht in het centrum van Ommen. De versierde wagens, gemaakt door de ouders van schoolkinderen, waar we zelf vroeger op zaten met Koninginnedag, 40 jaar geleden en Quints zussen ruim 7 jaar geleden met de muziekkorpsen die prachtig spelend de stoet vergezelden was elk jaar een hoogtepunt van gezelligheid in onze stad. Quint genoot ieder jaar opnieuw van de muziek en de mensen, te lang stil staan vond hij niks maar er was altijd iemand die zijn rolstoel pakte en even een rondje deed, ook de de dvd speler waar hij naar kon kijken op zijn blad was onmisbaar maar onze schat was er in ieder geval bij.
Ieder jaar verzamelen we met de vriendengroep bij de Shell pomp aan de brug, vorig jaar hadden we zelfs in verband met de kou een parkeerplekje heel dichtbij en kon Quint toch mee. Het ene jaar waren er meer vriendjes dan het andere want soms zat er 1 op de wagen maar altijd gezellig en samen genieten van de optocht en daarna het centrum in of naar het feestterrein. Meestal was Quint na een paar uurtjes wel zo moe dat we hem naar huis brachten en er door oma of een pgb-er voor hem verder gezorgd werd en wij nog weer terug konden naar het feestgedruis.
Dit jaar is het anders, zonder Quint naar de optocht kan ik niet, voor Ard daar in tegen voelt dat wel goed, wat een verschil tussen man en vrouw, vader en moeder in rouwen en gevoel. Ontzettend lief hebben onze lieve vrienden vandaag een bloeiende plant bij Quint gebracht met op het kaartje woorden van gemis rondom deze dag, zo bijzonder ontroerend!
Op de plek waar ik samen met mijn mooiste jongetje bijna jaarlijks was kan ik nu niet zonder hem staan,dus ik zoek hem op en vanaf zijn plekje kan ik vast de muziek vanmiddag horen en zullen de tranen bitter vloeien. Daarna sluit ik aan bij de groep en zal het ook zeker gezellig worden, het kan zijn dat ik degene ben die je tegenkomt, maar.............................je mag vragen hoe het gaat...................altijd!
woensdag 15 maart 2017
Een half jaar ......als de dag van gisteren
Vandaag is onze lieve Quint een half jaar weg uit het aardse leven, eigenlijk vertrok hij gevoelsmatig al een dag eerder, 's avonds nadat ik had gebeden met hem en zijn Mozes boekje had voorgelezen. Ik hield zijn hand vast..............hij duwde me weg. Het was klaar, hij gleed nog dieper in slaap na het gebedje en er is geen teken meer geweest naar ons toe, nadien.
In de nacht ging het steeds verder achteruit en met het telefoontje wat ik 's ochtends vroeg ontving in het hotel was het duidelijk, Quint was aan het sterven en er is gezorgd voor comfort voor hem en voor nog enkele uren afscheid voor ons. Wat hebben we heerlijk bij hem gelegen in zijn laatste uren op bed op 15 september. Wat was het moeilijk, wat was het hartverscheurend maar ook was het liefdevol en puur.
Het liefst zou ik alle mooie foto's die we gemaakt hebben willen plaatsen, maar dat is te confronterend voor jullie als lezer, ook de prachtige foto's van stichting Make a Memory vlak voor Quints overlijden en daarna. Maar wij gingen mee in die vreselijke uren en dat is toch een ander gevoel, daarbij is het onze mooie jongen waar we zo vertrouwd mee waren en zo eigen maar oh wat zijn we trots op die foto's en kijken ze graag, hoe verdrietig ook!
Ook het hele verhaal van Quints laatste dagen zijn heftig, we zijn daarover in gesprek met artsen en betrokkenen, het is een heel dubbel verhaal met best wat vraagtekens wat het ook heel moeilijk maakt te accepteren dat het verlopen is zoals het is gegaan en veel gevoelens opwerpt over het alom grote verdriet en gemis heen.
Als de dag van gisteren, het gevoel, de warmte en de aanrakingen, de vele vele zoenen die we hebben gegeven voordat Quints leven wegfladderde en zijn lijfje veranderde in rust en stilte.
Wat was het afgelopen half jaar zwaar en toch ook weer niet, we werden gedragen en we weten en merken dat er zoveel lieve mensen aan ons denken en meeleven. De zussen van Quint hebben het moeilijk op school, de cijfers kelderden, de concentratieboog is kort en slap en het is lastig om te focussen op toetsen ed. Ard werkt veel en hard en heeft goede gesprekken tijdens zijn werkzaamheden, zo fijn dat mensen meeleven en proberen in te voelen in dit pijnlijke proces. Ik ben thuis en ga dagelijks naar Quint op de begraafplaats, zorgen.....zorgen dat de kaarsjes branden en de knuffels goed staan, zorgen zoals ik 10 jaar lang heb gedaan. Gewoon even bij zijn graf zijn alhoewel ik Quint meer voel in huis, zijn aanwezigheid is hier nog zo, zijn thuis, zijn plek, box en speelgoed, zijn geur maar vooral de liefde die hij uitdroeg en de blijheid in hem die nog zo aanwezig is die zo voelbaar is, maar die ik ook heel sterk wil vasthouden.
Nu gaan we naar het volgende half jaar, het zal er niet gemakkelijker op worden eerder moeilijker want de pijn wordt heftiger en het gemis steeds groter naarmate de tijd vordert, de eerste roes is weg en maakt plaats voor het voelen van echt nooit meer................nooit meer zijn liefdevolle blik, zijn grote lach en mooie ogen, nooit meer zijn lijfje voelen en nooit meer naast hem zitten of liggen thuis in bed of de bedbox of zoals toen op 15 september 2016 rond 13.00uur in het UMCG in zijn laatste uur op aarde.
In de nacht ging het steeds verder achteruit en met het telefoontje wat ik 's ochtends vroeg ontving in het hotel was het duidelijk, Quint was aan het sterven en er is gezorgd voor comfort voor hem en voor nog enkele uren afscheid voor ons. Wat hebben we heerlijk bij hem gelegen in zijn laatste uren op bed op 15 september. Wat was het moeilijk, wat was het hartverscheurend maar ook was het liefdevol en puur.
Het liefst zou ik alle mooie foto's die we gemaakt hebben willen plaatsen, maar dat is te confronterend voor jullie als lezer, ook de prachtige foto's van stichting Make a Memory vlak voor Quints overlijden en daarna. Maar wij gingen mee in die vreselijke uren en dat is toch een ander gevoel, daarbij is het onze mooie jongen waar we zo vertrouwd mee waren en zo eigen maar oh wat zijn we trots op die foto's en kijken ze graag, hoe verdrietig ook!
Ook het hele verhaal van Quints laatste dagen zijn heftig, we zijn daarover in gesprek met artsen en betrokkenen, het is een heel dubbel verhaal met best wat vraagtekens wat het ook heel moeilijk maakt te accepteren dat het verlopen is zoals het is gegaan en veel gevoelens opwerpt over het alom grote verdriet en gemis heen.
Als de dag van gisteren, het gevoel, de warmte en de aanrakingen, de vele vele zoenen die we hebben gegeven voordat Quints leven wegfladderde en zijn lijfje veranderde in rust en stilte.
Wat was het afgelopen half jaar zwaar en toch ook weer niet, we werden gedragen en we weten en merken dat er zoveel lieve mensen aan ons denken en meeleven. De zussen van Quint hebben het moeilijk op school, de cijfers kelderden, de concentratieboog is kort en slap en het is lastig om te focussen op toetsen ed. Ard werkt veel en hard en heeft goede gesprekken tijdens zijn werkzaamheden, zo fijn dat mensen meeleven en proberen in te voelen in dit pijnlijke proces. Ik ben thuis en ga dagelijks naar Quint op de begraafplaats, zorgen.....zorgen dat de kaarsjes branden en de knuffels goed staan, zorgen zoals ik 10 jaar lang heb gedaan. Gewoon even bij zijn graf zijn alhoewel ik Quint meer voel in huis, zijn aanwezigheid is hier nog zo, zijn thuis, zijn plek, box en speelgoed, zijn geur maar vooral de liefde die hij uitdroeg en de blijheid in hem die nog zo aanwezig is die zo voelbaar is, maar die ik ook heel sterk wil vasthouden.
Nu gaan we naar het volgende half jaar, het zal er niet gemakkelijker op worden eerder moeilijker want de pijn wordt heftiger en het gemis steeds groter naarmate de tijd vordert, de eerste roes is weg en maakt plaats voor het voelen van echt nooit meer................nooit meer zijn liefdevolle blik, zijn grote lach en mooie ogen, nooit meer zijn lijfje voelen en nooit meer naast hem zitten of liggen thuis in bed of de bedbox of zoals toen op 15 september 2016 rond 13.00uur in het UMCG in zijn laatste uur op aarde.
Abonneren op:
Posts (Atom)