765 dagen na het loslaten en overlijden van onze mooie lieverd, nemen we maandag opnieuw afscheid.
Afscheid van een tijdperk van bijna 13 jaar dat Quints box stond in de woonkeuken, afscheid van de bed-box, afscheid van Quints prominente plekje in huis. Daar waar hij altijd lag of zat, van 's ochtends vroeg tot soms midden in de nacht, vooral de eerste jaren van zijn leven was hij 18 uur per dag beneden, later toen hij echt groter werd en zijn aangepaste slaapkamer boven klaar was lag hij daar soms overdag ook even te slapen of te chillen.
Een groot gevaarte kwam er in 2006 in de keuken te staan en 2 jaar later deze nog grotere box, wat waren we blij dat we in 2005 net voor Quints geboorte de woning hadden verbouwd. Hadden we een vooruitziende blik? Nee, het leek gewoon praktisch met 3 kinderen en de hoop op misschien nog wel een 4e koter. Dat kwam er niet van door alle zorgen rondom Quint.................( misschien ooit een ander blog over schrijven) maar ruimte hadden we nu in ieder geval wel door de aanbouw.
Wat kon hij altijd heerlijk spelen in de box, we konden er superfijn bij in liggen en zo lekker knuffelen en kroelen. We zaten samen regelmatig op de rand of sliepen erbij in. Regelmatig zaten Chary en Ylva samen met Quint te zingen en te genieten samen. Wat hebben we heerlijke momenten beleefd al die jaren, in deze box.
Maar hij moet een keer weg.........dat weten we, dat wisten we op het moment dat Quint overleed en zeker nadat hij vanuit de box in zijn kist was gelegd, toen wisten we het helemaal, maar dat wilden we niet. Wat hebben we nog heerlijk en intiem met Quint kunnen knuffelen toen alleen zijn lichaam er nog was, wat hebben we een tranen vergoten en wat hebben we gezoend, haartjes geknipt en voetjes geschilderd en afgedrukt na 15 september. Iedereen die binnen kwam en ook tijdens het condoleren zag Quint op zijn eigen vertrouwde plek, wat hebben veel mensen daar wat over genoemd, hoe mooi dat was en hoe prachtig Quint daar lag. Nee, die box is zo Quint en zo wij, dat we dat echt niet aan konden, of we het nu wel aankunnen? Nee, nog steeds niet, dat moment zal er waarschijnlijk ook nooit komen. Maar het moet wel een keer, het juiste moment komt nooit, dat is iets wat zeker is.
Wat me stoort is dat mensen het zo gek vinden dat die box nog steeds in ons huis staat. Waarom oordeelt men daar toch over, het is toch totaal wat anders dan wanneer een baby vanuit de box gaat staan en lopen en dan de box niet meer nodig is. Deze box was Quints veilige plek. Zijn huisje, niemand kon makkelijk de vergrendeling open maken zonder dat je het vaker had gedaan of instructie had gehad, om dicht bij hem te komen. Kwam je toch de dichtbij en had Quint geen zin in jouw gekeuvel dan draaide hij zich zo op zijn zij en keerde zich van je af. Vaak heb ik inwendig zitten lachen, Quint deed dat zo tactisch en in mijn ogen ongevoelig, maar hij wist zo goed wie het echt meende en oprecht was naar hem toe. Hij kende iedereen door en door, stond jouw stem of geur hem niet aan, meende hij dat je uit nieuwsgierigheid kwam "kijken" naar hem, hij was onverbiddelijk, je kreeg geen blik.
Zo geweldig was dat, ook wel eens lastig want ik gaf er dan maar een draai aan, dat begreep Quint trouwens best wel en hij keek me dan ook aan met een blik van "jij snapt wel waarom" en uiteraard begreep ik het volkomen want ik had dat zelfde gevoel. Och, we begrepen elkaar blindelings, onze voelsprieten waren onzichtbaar verbonden, moeder/kind een band die verder gaat dan alles wat we kunnen zien.
Maandag gaat Quints huisje weg, hij wordt gedemonteerd en opgeslagen in depot. Er zullen mensen zijn die denken, gelukkig, zo meteen is de box weg en dan is het verlies van Quint minder confronterend in huize Veurink. Nou, ik kan je zeggen, zijn foto's, knuffels en speelgoed blijven aanwezig en het kaarsje zal altijd branden. Het zal ook niet zo zijn dat na maandag we ons "oude" leventje weer gaan oppakken. Echt niet, dat komt ook nooit meer terug, het zal nooit meer zo zijn als voor 15 september 2016, ook niet zoals voor 14-12-2005, ijkpunten in ons leven. Een leven voor Quint, met Quint en zonder Quint.
Vaak werd me gevraagd waarom zijn box bleef staan, wanneer we er een gedenkplek van gingen maken door middel van een kastje met een foto er op. Ik heb geen antwoord op waarom hij er nog staat, behalve dat het bij ons en ons huis hoort, de box staat ook niet in de weg, hij staat er gewoon en dat al 12 jaar.
ziek thuis in de box |
Voor mezelf bouw ik een muur, dat moet wel, anders kan ik het maandag niet aan. Al dagen leef ik er naar toe, sta er voor, doe de deurtjes open en dicht, steek de kaarsjes aan en vanavond heb ik er al wat spullen uitgehaald, die er na zijn overlijden in zijn gelegd.
Het hele dossier van de gemeente, tekeningen en knutsels van neefjes maar ook de rekeningen van de begrafenis en alles wat daarbij kwam kijken, het zat allemaal in die witte doos in de hoek van de box. Ook de gel waarmee de meiden zijn haar deden tijdens de opbaring. En wat heel veel herinneringen opbracht was het potje met de balsem die we op zijn lijfje smeerden, een bijzondere sinaasappel-achtige geur, mijn hart brak en huilde weer diep van binnen. Laat het de meiden zondag ook even ruiken, wanneer ze weer thuis zijn, allebei hebben ze de zondagavond en maandag afgeblokt om te kunnen rouwen ( alhoewel ze dat elk uur, elke dag doen, alleen ziet bijna niemand dat), zo knap maar zo niet wat bij hun leeftijd hoort. Ze horen te genieten en te feesten, te lachen en gelukkig zijn, maar ook bij hun is dat masker er altijd en gaat bijna nooit af.
Wat ook in de box lag was het dossier van het UMCG, waarin al Quints opnames staan, alle verslagen en ook die laatste 17e opname met het verdwijnen van de box als gevolg. Ik heb alles nog weer doorgelezen, sommige handschriften zijn bijna niet te ontcijferen, maar ik ken de medische termen. De laatste zinnen die er staan op 15 september, ik voel weer wat er gezegd werd, ik weet weer wat ik antwoordde, maar als je het opnieuw leest.................jouw woorden, de woorden van de arts........ook daar misschien later een ander blog over. Voor nu te veel, veel te veel. Zondagavond de box helemaal leeg pakken, er nog even in liggen, even voelen, even huilen, om wat ooit was en nooit meer zal zijn.
Samen met de meiden en Ard
heel intens stil staan bij.................en dan gaat zijn huisje, de bed-box weg.............................een nog leger en stiller huis en tijdperk breekt aan. We staan nog steeds aan het begin, we rouwen elke dag, we doen ons best maar nooit wordt het meer als toen. Toen.....toen hij er nog was, onze mooiste, liefste, meest bijzondere Quint