Toch voor de Pasen...

Vrijdagavond, samen met de meiden Ommen in, een voorjaarsoutfit scoren, leuk om voor de Pasen wat nieuws te hebben. Beetje ouderwets waarschijnlijk maar ja je moet je afkomst niet verloochenen en vroeger kregen we met Pasen nieuwe kleren en daar zit ik nog steeds een beetje in. Jammer genoeg is het in het centrum moeilijk slagen maar gelukkig had ik online al het een en ander gescoord dus dat moet het maar gaan worden maar we mistten de schoenen. De dames komen op een leeftijd dat ze heel goed weten wat ze wel en niet leuk vinden,het zal er op neer komen dat ze de winterschoenen volgend weekend aan moeten hebben want we konden niks vinden. De tijd dringt en de afgelopen week was ook zo vol met allerlei afspraken dat er ook niet geshopt kon worden. Het was weer een ouderwetse drukke week begon maandag al met een afspraak met de WMO en iemand van een bedrijf dat bussen levert en de aanpassing. Nu volgende week de auto v.d. zaak de deur uit moet kunnen we Quint lastig vervoeren en zeker de rolstoel, er moet dus wat anders komen.  We zijn al lang op zoek naar een bus maar de nood was nog steeds niet hoog, nu het tij tegen Ard zo gekeerd werd word het een ander verhaal. In januari zijn we al wezen kijken bij de bus van vriendje Lennard* uiteindelijk durfden we dat niet aan i.v.m. de lopende zaak met Ards werkgever. Nu de rechter heeft bepaald, proberen we weer een beetje vooruit te kijken en moeten een oplossing zoeken. Vandaar deze afspraak, alles goed doorgesproken over wat we graag willen voor Quint, maar ook voor de meiden en ons in een bus, en we wachten op de offerte.........brrr, zal vast niet meevallen. Dan is het de vraag wat de WMO gaat vergoeden daar in en dan kunnen we pas de knoop doorhakken om wel of niet er voor te kiezen. Tja kiezen, te kiezen hebben we niet, willen we met Quint nog een dagje weg of op visite dan zal er een bus moeten komen, hoe dan ook !

De eerste dagen van de week vlogen om en zeker ook omdat we ons toch zorgen maakten om Ylva, donderdag zouden we meer weten maar woensdag moest ze eerst nog type examen doen, wat een drama,dagelijks oefenen, het ging haar niet makkelijk af en ach ja Ylva houd gewoon meer van gezelligheid dan iets moeten om dat het moet maar gelukkig mocht ze na een extra poging toch haar diploma samen met een heleboel andere kinderen in ontvangst nemen. Supertrots zijn wij en zij zelf ook natuurlijk, nu mag ze op zangles en dat was een hele grote wens, voor ons iets minder want je kunt beter gaan gymmen dat scheelt in de kosten.
Donderdag mocht dezelfde madam naar de kinderarts, erg zenuwachtig was ze niet en eigenlijk wij ook niet, we kennen de goede man al een aantal jaren en dat scheelt, ook waren we er niet van overtuigt dat Ylva echt iets aan haar hart zou hebben, maar het knaagde wel en dat maakt het dubbel. Zien we meer dan dat er is, zien we niks terwijl er wel iets is en het gevoel dat we meer bezig zijn met Quint dan met de meiden, mm het eeuwige schuldgevoel. Het ijs was gebroken, Ylva ontspannen en wij ook. Haar bloeddruk was goed terwijl dat in Almelo veel te hoog was. Het ruisje aan haar hart hoorde hij alleen in ligstand en ook bij blazen op de hand vertoonde dat geen verontrusting. Pfieuw    niet nog een kind met een duimendik dossier maar vooral een kind wat we het grote geluk met een goede gezondheid wensen. Ze gaat as dinsdag nog wel voor een longfunctietest naar het ziekenhuis maar ook daar verwachten we geen nare dingen uit.  Heerlijk, een zorg minder op dit moment.
De rolstoel passing die Quint op hetzelfde moment zou hebben in Zwolle hebben we een maand uitgesteld, ook al waren er zeker 5 mensen die hun agenda zo hebben geschoven dat Quint kon komen daar, het was voor ons onbelangrijk, eerst Ylva´s welzijn, Quint eist al genoeg.
Heel duidelijk was dat tegen 13.00uur donderdagmiddag. We zaten nog aan tafel ons broodje te eten toen ik Quint die voor de tv lag te genieten klaaglijk ineens uit het niets hoorde huilen. Niet hard gewoon zielig maar in mijn oren gelijk alarmbellen van dit is niet goed. In een paar stappen was ik bij hem en tilde zijn bovenlijf en hoofd omhoog, hij lag met zijn gezicht op de houten vloer. Met dat ik dat deed zag ik bloed op de vloer maar nog veel meer bloed in zijn oog, neus en mond. Schrik en schreeuwen dat er een doek moest komen. Eerst weet je niet waar het wegkomt maar al snel was het duidelijk, uit zijn mond. Tjee wat kan dat jochie bloeden, de mond vol en niks kunnen wegslikken geeft natuurlijk een naar gezicht.Dikke tranen rolden over zijn wangen en met de mond schoon maken gilde men dat de voorste snijtand eruit rolde, Ard haalde hem uit zijn mond maar dat bleek niet alleen het bloeden te bepalen. Zijn bovenlip werd dik en daar zat een sneetje wat flink doorbloedde. Hoe meneertje zich bezeert heeft zal een raadsel blijven maar we hadden de schrik er even goed in. Zo zie je maar weer, Quint bepaalt. Na een half uur stopte het bloeden gelukkig en bleef hij de rest van de middag een dikke lip houden met een plakkaat opgedroogd bloed bij zijn bovenste tanden. De tanden die er doorkomen lijken er diagonaal te zitten, dat word nog wat, geen kijk dus. Nou ja een fotomodel zal Quint nooit worden maar moeders mooiste is hij zeker, dus wat heeft hij te verliezen.
Een dag met ups en downs dus want er kwam ook nog post uit het UMCG, met de datum. En toch dus voor de Pasen............ja woensdag 4 april word Quint ´s middags verwacht op de highcare, donderdag 5 april om 9.00uur operatie en  Goede Vrijdag weer thuis volgens de boekjes??? Uitgerekend zo'n Paas weekend met vrije dagen voor de meiden, maar ook het feest van de opstanding en vooruitzien. We weten even nog niet wat we er van moeten denken, regelen maar opvang, maken lijstjes voor to do dingen en boodschappen, stel dat we wel thuis zijn of toch niet. Een onzeker gevoel, een boel gedoe. Fijn dat het zo snel kan maar lieve mensen begrijp wel, het gebeurt zo snel omdat het niet maanden kan wachten het is niet even een gaatje dicht maken. Het kan zo anders gaan en dat gevoel overheerst op dit moment bij ons beiden maar ook bij de meiden ook al benoemen we dat expres niet. Eerst Ylva dinsdagmiddag maar en dan op naar de buikoperatie. Onze onvoorspelbare Quint, dapper prinsje !