Frustratie bij Quint en mama

Schreef ik zaterdag het laatste stukje niet wetende dat de buikgriep snel om zich heen greep en we allemaal achter elkaar echt even goed ziek werden. Frustratie als titel is geeneens het goede woord,ja bij Quint waarschijnlijk omdat hij niet begreep dat ik hem echt niet kon tillen of knuffelen door de misselijkheid en buikpijn maar mijn eerlijke woord is gewoon boos.Ja boos omdat het nooit loopt zoals je graag wilt of in je hoofd hebt en dat bracht deze week voor het eerst echt boosheid in me op in plaats van frustratie of onmacht. Had er echt op gerekend dat Quint uit logeren kon zo vlak voor Chary's verjaardag. ( boodschappen doen, huisje poetsen, sint dingen regelen maar bovenal eindelijk eens een begin maken om de toekomstige studeerkamer uit te ruimen en wie weet zelfs behang te trekken)
Maar zondag bleek Quint het toch flink te pakken te hebben en was ik voor mijn gevoel genoodzaakt om het logeren af te zeggen, wil niet op mijn geweten hebben dat er kinderen daar zo ziek worden van "ons" virus dat ze opgenomen moeten worden of erger. Uiteindelijk was het goed dat ik had afgebeld want zondagavond begon ik zelf met een fikse buikpijn en heb de hele nacht liggen woelen met als gevolg maandagochtend zo ziek dat ik echt niet had kunnen rijden naar de Glind. Helaas kan een mama niet ziek zijn en zeker niet van een zorgintensief kind dat je niet zomaar ergens parkeert of een oppas voor laat komen dus    een frustie Quint in de box en ik al liggend op de bank met een bak.(Details zal ik achterwege laten) Zo zielig  dat er dan 2 oogjes je aankijken en 2 armpjes je proberen te pakken omdat hij graag getild wil worden of op schoot maar ja zo slap als een vaatdoek is dat niet zo slim.
Om een lang en ellendig verhaal kort te maken, 's avonds toch maar naar de informatieavond gegaan van het Vechtdal College omdat Chary daar waarschijnlijk heen gaat na de basisschool en pgb-hulp Gerja er op had gerekend om voor Quint te zorgen en zeker niet dat ze ook ziek zou worden, maar die avond werd Chary dus geveld door het virus en..  toen we thuis kwamen was het duidelijk, weer een zieke in huis, Gerja kreeg 2 dagen later, terwijl ze weer voor Quint zou zorgen omdat ik met Ylva kadootjes van plan was te scoren voor Chary, ons probleem op bezoek. Ook papa Ard kon dinsdag aanschuiven en zo was Ylva de enige die witjes maar vrolijk uit huis toog. 4 Zieken in huis waaronder mama die zo veel wilde maar niks kon behalve wat beschuiten smeren en zelf af en toe kon gaan liggen.
Druppel was gevoelsmatig vandaag toch wel, dat na telefonisch overleg dat ik afgelopen dinsdag had gehad dat Quint naar het kdc zou gaan vandaag, ons lieve schatje al een half uur kant en klaar in de rolstoel voor het raam zat te wachten op de bus samen met zieke zus, er geen bus kwam, omdat het niet was doorgegeven. Quint uiteindelijk, nadat ik had gebeld ( bleek dat de chauffeur het niet wist dat Quint zou mee gaan) weer in de box gelegd,wel snotterig en hoestend even getemperatuurd en ook nog koorts had was ik er klaar mee, bah, wat een gedoe en weer een teleurstelling. Weg alle plannen waaronder deze week toch eindelijk een vriendinnetje helpen met klussen/schoonmaken in hun nieuwe pannenkoekenrestaurant. Ben gewoon boos omdat niks gaat zoals ik wil dat het gaat en met dat ik dat gevoel bij mezelf ontdek, schrijft de mama van  Lennard* ook een blog en dan weet ik weer dat ik niet boos mag zijn, want ondanks dat Quint ziek is, is hij hier en mag, nee moet ik dankbaar zijn. Maar oh lieve lezers wat is het soms moeilijk met een gehandicapt kind, de deur achter je dicht trekken en dat willen doen wat je graag wilt dat lukt nooit zonder dat er zorg of opvang is, en dan ook nog wat proberen te betekenen voor je medemens en voor je andere kinderen proberen een goede moeder te zijn... echt waar, soms.......kan het je even boos maken!