765 dagen na het loslaten en overlijden van onze mooie lieverd, nemen we maandag opnieuw afscheid.
Afscheid van een tijdperk van bijna 13 jaar dat Quints box stond in de woonkeuken, afscheid van de bed-box, afscheid van Quints prominente plekje in huis. Daar waar hij altijd lag of zat, van 's ochtends vroeg tot soms midden in de nacht, vooral de eerste jaren van zijn leven was hij 18 uur per dag beneden, later toen hij echt groter werd en zijn aangepaste slaapkamer boven klaar was lag hij daar soms overdag ook even te slapen of te chillen.
Een groot gevaarte kwam er in 2006 in de keuken te staan en 2 jaar later deze nog grotere box, wat waren we blij dat we in 2005 net voor Quints geboorte de woning hadden verbouwd. Hadden we een vooruitziende blik? Nee, het leek gewoon praktisch met 3 kinderen en de hoop op misschien nog wel een 4e koter. Dat kwam er niet van door alle zorgen rondom Quint.................( misschien ooit een ander blog over schrijven) maar ruimte hadden we nu in ieder geval wel door de aanbouw.
Wat kon hij altijd heerlijk spelen in de box, we konden er superfijn bij in liggen en zo lekker knuffelen en kroelen. We zaten samen regelmatig op de rand of sliepen erbij in. Regelmatig zaten Chary en Ylva samen met Quint te zingen en te genieten samen. Wat hebben we heerlijke momenten beleefd al die jaren, in deze box.
Maar hij moet een keer weg.........dat weten we, dat wisten we op het moment dat Quint overleed en zeker nadat hij vanuit de box in zijn kist was gelegd, toen wisten we het helemaal, maar dat wilden we niet. Wat hebben we nog heerlijk en intiem met Quint kunnen knuffelen toen alleen zijn lichaam er nog was, wat hebben we een tranen vergoten en wat hebben we gezoend, haartjes geknipt en voetjes geschilderd en afgedrukt na 15 september. Iedereen die binnen kwam en ook tijdens het condoleren zag Quint op zijn eigen vertrouwde plek, wat hebben veel mensen daar wat over genoemd, hoe mooi dat was en hoe prachtig Quint daar lag. Nee, die box is zo Quint en zo wij, dat we dat echt niet aan konden, of we het nu wel aankunnen? Nee, nog steeds niet, dat moment zal er waarschijnlijk ook nooit komen. Maar het moet wel een keer, het juiste moment komt nooit, dat is iets wat zeker is.
Zo geweldig was dat, ook wel eens lastig want ik gaf er dan maar een draai aan, dat begreep Quint trouwens best wel en hij keek me dan ook aan met een blik van "jij snapt wel waarom" en uiteraard begreep ik het volkomen want ik had dat zelfde gevoel. Och, we begrepen elkaar blindelings, onze voelsprieten waren onzichtbaar verbonden, moeder/kind een band die verder gaat dan alles wat we kunnen zien.
Vaak werd me gevraagd waarom zijn box bleef staan, wanneer we er een gedenkplek van gingen maken door middel van een kastje met een foto er op. Ik heb geen antwoord op waarom hij er nog staat, behalve dat het bij ons en ons huis hoort, de box staat ook niet in de weg, hij staat er gewoon en dat al 12 jaar.
ziek thuis in de box |
Voor mezelf bouw ik een muur, dat moet wel, anders kan ik het maandag niet aan. Al dagen leef ik er naar toe, sta er voor, doe de deurtjes open en dicht, steek de kaarsjes aan en vanavond heb ik er al wat spullen uitgehaald, die er na zijn overlijden in zijn gelegd.


Wat ook in de box lag was het dossier van het UMCG, waarin al Quints opnames staan, alle verslagen en ook die laatste 17e opname met het verdwijnen van de box als gevolg. Ik heb alles nog weer doorgelezen, sommige handschriften zijn bijna niet te ontcijferen, maar ik ken de medische termen. De laatste zinnen die er staan op 15 september, ik voel weer wat er gezegd werd, ik weet weer wat ik antwoordde, maar als je het opnieuw leest.................jouw woorden, de woorden van de arts........ook daar misschien later een ander blog over. Voor nu te veel, veel te veel. Zondagavond de box helemaal leeg pakken, er nog even in liggen, even voelen, even huilen, om wat ooit was en nooit meer zal zijn.

heel intens stil staan bij.................en dan gaat zijn huisje, de bed-box weg.............................een nog leger en stiller huis en tijdperk breekt aan. We staan nog steeds aan het begin, we rouwen elke dag, we doen ons best maar nooit wordt het meer als toen. Toen.....toen hij er nog was, onze mooiste, liefste, meest bijzondere Quint
Geen opmerkingen:
Een reactie posten