Zwarte dag #728dagen

Vandaag zijn we 2 jaar verder, na die fatale operatie. Op maandagochtend 12 september nog fris en helder, vrolijk en lief maar wel rustig en afwachtend. Voelde jij wat aan lieve schat, ik denk het wel. 24 uur later trof ik je ongemakkelijk liggend in je benauwde bed aan, het was warm en jij sliep volgens de verpleging, die ik 's ochtends vroeg aan de telefoon had, nog lekker. Ik was dus hoopvol gestemd, ondanks de zware dag ervoor waarbij je steeds weg viel en heel vast sliep, waarschijnlijk door de medicatie of toch door jouw verzwakte lijfje, dat zullen we nooit te weten komen. Feit was dat de operatie om je keelamandelen te verwijderen, gelukt was, maar ja dat was vanaf die maandagmiddag bijzaak.
In het hotel nog even rustig koffie gedronken en toen op weg naar jou, had ik dat maar niet gedaan, was ik maar eerder heengelopen, ook dat is niet terug te draaien. Ik kwam bij je, vanuit de deuropening zag ik en wist ik, dat jij niet meer jij was, bij je bed gekomen en jou proberen te kussen, voelde ik dat jij aan het overgaan was, jij was amper meer hier, maar gleed van mij weg.

Inwendig schreeuwde ik het uit, bij mijn weten heb ik het rustig gezegd en gevraagd. WAAROM doet niemand iets, KIJK DAN........dit is mijn kind niet, hij slaapt niet lekker maar hij is aan het sterven, dat laatste dacht ik waarschijnlijk maar misschien heb ik het ook wel uitgesproken, geen idee. Het is een zwarte vlek in mijn hoofd. Door de foto's te kijken en de appjes te lezen die ik verstuurde kan ik het gevoel redelijk weer terughalen. Maar waarom duurde het zo lang totdat men wat ging doen?? Nu 2 jaar later blijkt de boosheid er meer te zitten dan voorheen, dit was niet nodig geweest. Een paar uur later ook bevestigd door de artsen van de ic, waar Quint die dag er voor al heen had gemoeten. Als dat was gebeurd......we zullen nooit weten of hij er dan nog zou zijn geweest, maar dan hadden we in ieder geval nog iets meer tijd met elkaar gehad. Die dinsdagmiddag kregen we nog een beetje hoop, Quint leek te reageren op een flinke stoot anti-opiaat, in zijn scheenbeen, hij huilde even, trok zijn benen op. Men vermoede teveel opiaten de dag ervoor, tijdens of na de operatie Daarna kreeg hij het constant intraveneus maar zijn toestand verslechterde. In 2 dagen ging hij heel hard achteruit. Men heeft er alles aan gedaan om hem nog meer tijd te geven maar het mocht niet zo zijn.
15 september werd de allerzwartste dag in ons leven, maar nu eerst deze dag doorkomen. Zoveel gevoelens die elkaar afwisselen. Verdriet, boosheid, onmacht om hem, die we zo vreselijk missen. Was het vorig jaar nog de roes waar je in verkeerd, dit 2e jaar komt alles nog heftiger binnen en is de heimwee naar het allerliefste wat je bezit te groot, veel te groot. Een hart verscheurd van pijn, ik denk het ook letterlijk op bepaalde momenten te voelen, zeker vandaag.
Op deze zwarte dag waarbij de zon schijnt, net zoals 2 jaar geleden.