3 weken geleden besloten we toch op 4 december Sint te vieren met de familie, ook voor de kleine neefjes. Elk jaar vierden we het hier thuis zodat Quint kon liggen, zitten, slapen wanneer hij dat nodig had. We hadden de afgelopen jaren een hele lieve Sint dan op bezoek met mooie Pieten die het voor Quint extra bijzonder maakten. Hij genoot er ieder jaar iets meer van, begreep het steeds iets beter, kon er iets meer mee en vond de pakjes en het papier elk jaar mooier en interessanter. Vorig jaar in 2015 genoot hij enorm, zo geweldig enthousiast in het boek van de Sint kijken, hij was zo blij!
Ontzettend zeer en pijnlijk nu, mijn hart en ogen vullen zich keer op keer met tranen, wat een gemis dit jaar. Zijn eigen zwarte piet knuffel ligt op het graf ipv dat hij er mee speelt of dat we hem een pietenmuts opzetten. Bij het zoeken naar een jutezak kwam ik de muts tegen oef wat moeilijk deze had hij gewoon op moeten hebben, ook al was het maar heel even voor de foto want iets op het hoofd vond hij niet prettig.
Bij de intocht van Sinterklaas enkele weken geleden hier in Ommen reed ik naar de begraafplaats met Ylva, daar stonden we bij Quint en het Pietje, op de achtergrond hoorden we een sinterklaasliedje zingen door de kinderen op de kade. Voor de mensen die Ommen kennen weten dat het best nog een eind uit elkaar ligt, blijkbaar moest het zo zijn dat het zelfs bij Quints plekje te horen was.Geen slof van Quint bij de voordeur dit jaar, geen cadeautjes voor hem uitzoeken, alle folders met Vtech speelgoed en Woezelknuffels worden met tranen in mijn ogen bekeken, wat zou ik toch graag wat voor hem willen kopen. Maar het graf is al zo vol met knuffels en kaarsen, kunnen er niet steeds wat bij gaan zetten, hoe graag ik ook dat wil en met mij de meiden ook. Open ik een kastje waar slingers ed liggen ligt daar nog een extra spiegeltje in de verpakking, net als een opdraaibaar teeveetje wat ik dit zomer al had ingeslagen. Telkens weer zijn er van die kleine momenten in huis dat me zo raakt en verdrietig maakt. Zo oneerlijk dat ons lieve jochie dit niet meer mee mag maken. Mis dat guitige hoofd wanneer het papier scheurde en hoe hard hij dan lachte,ik kan het me bijna niet meer voorstellen, hoe lachte hij eigenlijk? Mis die geluiden zo en het lijkt ook steeds moeilijker dat gelach te herinneren, maar ik wil het NIET vergeten!
Voor mij was er gisteren een enorm emotioneel gedicht, kon er bijna niet uitkomen om het voor te lezen, maar wel fijn dat zijn naam genoemd mocht worden, een groot rood hart met een foto van onze little star er in, een knuffel voor hem met I love you, och wat lief.Wat missen we hem op dat soort momenten extra,
maar ook de mensen om ons heen, we staan niet alleen dat weten we.
Sinds een aantal jaren hadden we ook een huispiet en sinds vorig jaar waren daar nog 2 hulppieten bij gekomen, Quint vond het maar vreemd, een zwart hoofd en een bekende stem en geur, hij keek dan zo van.............ik weet het niet zeker maar ik ken jou, waarom zie je er zo raar uit!!!Dit jaar hadden de hulppietjes er geen zin in om mee te doen, het is te vers en te moeilijk want het doel waarvoor is weg, de lach en handjes om te voelen aan de handschoenen is niet meer hier, hoe wrang.
15 jaar geleden besloten we op 5 december altijd pakjesavond te vieren met ons eigen gezin en met anderen op een andere datum. Elk jaar cadeautjes voor de meiden en vanaf 2006 ook voor Quint. Het was een feest voor hem naarmate hij ouder werd en vorig jaar kreeg hij nog een lieve surprise waar hij zo trots en blij naar keek. En nu is het vandaag weer 5 december, Sinterklaasavond zal nooit meer hetzelfde zijn. De laatste jaren vierden we het met ons 5en speciaal voor Quint, ik was er dan goed druk mee want mocht ook voor Quints lootje een surprise maken, een fotocamera voor Ylva met Quints foto erin bv., zo typerend voor hun beiden.
1 opmerking:
Hallo ik wens jullie als gezin sterkte toe ben ook 7 weken geleden mijn dochter verloren van 17 jaar ze zou in januari 18 worden zij was verstandelijk gehandicapt en had het vermogen van een 2,5 jarige en had ook zware epilepsie ze is op het moment dat ik bij mijn vroeg geboren prematuure dochter was in het ziekenhuis en mijn man en zoontje van 5 sliepen gestorven in haar bed box door een SUDEP dat is een aanval met hartstilstand ik heb haar zelf aangetroffen maar mocht niet meer baten ik herkende heel veel terug in u zoontje mijn dochter was ook mijn knuffel kind zo lief en altijd een glimlach op haar gezicht ze genoot van de kleine dingen in het leven zo een grote gat zijn wij nu gevallen ons leven draaide om haar al 17 jaar en is zij er niet meer zijn vervulde ons leven zo dat wij als gezin de draad niet kunnen oppakken zoals u het ook vermeld de hulpmiddelen inleveren moeten wij ook doen de bed box was haar plekje en dat is het ergste straks als het opgehaald wordt lijkt of er een grote stuk van haar weg gaat ik zou als u dat fijn vind graag in contact met u willen komen om over onze engelen te praten zij waren onze bijzondere kinderen groetjes serpil
Een reactie posten