In kerkvensters is deels dit in memoriam verschenen waarbij de tekst en het verhaal van dominee Wilmink ingekort is omdat mijn verhaal behoorlijk aan de lange kant was. Maar Mozes op de doodsrivier de Nijl was wel de rode draad in Quints leven zoals in de dankdienst tijdens de verkondiging genoemd werd.
hier het originele stuk!
Wij gedenken Quint Jaïr Ardon Veurink
Op donderdagmiddag 15 september overleed de 10 jarige gehandicapte en o zo kwetsbare Quint Veurink in het UMC in Groningen, omringd door zijn ouders Ard en Jeannet en zijn zussen Chary en Ylva. “Onze, lieve, dappere en bijzondere Quint leek zelf het moment bepaald te hebben om op zijn manier afscheid van ons te nemen.”
De dankdienst voor zijn leven werd op 21 september in onze kerk aan de Bouwstraat gehouden. Onder een “bed” aan knuffels hebben we hem toegedekt op begraafplaats “Laarmanshoek. Het was voor mij heel waardevol om deze dienst te leiden, samen met ds. Hans Schipper, die destijds Quint gedoopt heeft en in die eerste jaren veel voor het gezin betekend heeft. Schipper ontstak Quints doopkaars in de kerk aan het licht van de Paaskaars en hij sprak de laatste woorden op de begraafplaats, op het zelfde tijdstip van de dag, dat Quint geboren was. Zo was “de cirkel rond”.
In de dienst werden er warme woorden van genegenheid gesproken door zijn beide zussen. Voor zijn zus Chary was Quint “mijn held, een tijger, die heeft gevochten voor zijn leven.” Voor Ylva was hij: “mijn allerbeste en sterkste vriendje.” Verschillende sprekers in de kerk lieten uitkomen dat Quint een unieke plek in hun hart had ingenomen. Al kon Quint niet praten, hij sloeg op het boekje van Mozes en de prinses, dat moest worden gelezen, eerder ging hij niet slapen.
Chary las in de dienst voor uit die kinderbijbel het verhaal van Exodus 2: 1-10 voor, vooral de beginwoorden zijn veelbetekenend: Mirjam lachte naar haar pasgeboren broertje. “Wat een prachtig kindje hè, mammie?” zei ze. “Ja, hij is erg bijzonder”, knikte haar moeder. “We moeten maar erg goed voor hem zorgen.”
Het verhaal van de kleine Mozes vormde voor mij de blauwdruk van zijn leven en de mensen om hem heen. Een verhaal van de pijn van het loslaten van je kind. Ze moeten hem laten gaan op de Nijl, die doodsrivier in joodse ogen. Dat kwetsbare en kostbare jongetje in zijn biezen mandje, in zijn arkje kun je ook vertalen. Als Noach, in die houten doodskist dobberend op de vloed. Een Paasverhaal is het. Die kleine jongen, van alle kanten bedreigd, slechts een dun wandje scheidt hem van het doodswater. Maar Goddank hij redt het. Hij wordt gevonden, in het paleis vindt hij een thuis, welbeschouwd is hij ook een koningskind. Zo vond Quint zijn thuis aan de Jeroen Boschstraat 17, in een zorgpaleis. Waar alles tot in de perfectie voor hem was ingericht. Maar die doodsrivier is er ook altijd gebleven, schurend tegen het kwetsbare arkje van zijn leven, eens zou de rivier hem meevoeren, zou je hem moeten laten gaan. Hoe bitter. Als Mozes dobberend op de doodsrivier… zal iemand hem daar nog kunnen vinden? Mozes naam betekent in het Hebreeuws, in de taal van de Bijbel zoiets als “getrokken uit het water” Net als toen Quint gedoopt werd, omhooggetrokken uit het doodswater, gered uit de dood. Je bent hem kwijt, maar hij wordt toch gevonden, aan de andere oever, aan gindse zijde… In het paleis van een Hemelse Koning en zijn Zoon mag hij nu gaan wonen. Quint, voor altijd een koningskind.
Ds. Han Wilmink
“Quint gaat slapen, Quint is moe, Quint sluit zijn beide oogjes toe, Here houdt voor altijd de wacht, over lieve Quint en geef ons kracht. Amen
Op 14
december 2005 werd onze bijzondere en mooie Quint geboren na angstige en
spannende uren, hij was klein en kwetsbaar. Eigenlijk bleef hij dat zijn hele
leven maar hij oogde naar de buitenwereld toe, in de loop van de jaren een stuk
sterker.
Wij bleven ons bewust van zijn kwetsbaarheid en bij elke griep of
verkoudheid waren we er niet gerust op of hij er weer goed door zou komen.
Quint had een chromosoomafwijking te weten 8qdel24.21-24.3, geen kind in Europa
te vinden die hetzelfde had, dus wat Quint liet zien zou bij deze afwijking
horen.
In zijn eerste levensjaar heeft hij enorm gevochten voor zijn leven en
voor een leven in ons gezin. Hij werd erg ziek en heeft ruim 3,5 maand in het
UMC Groningen gelegen voordat hij met ademhalingsondersteuning terug naar huis
kon. 24uur per dag mochten we voor hem zorgen en verplegen ook toen zelf eten
niet meer lukte en hij continu gevoed werd door middel van een PEG-sonde in
zijn maag. Er werd geconstateerd dat hij 24uur per dag epileptische activiteit
in zijn hoofd had maar met veel medicatie, de sondevoeding en de nachtelijke
beademing werd hij na zijn 3e jaar sterker en weerbaarder.
Zijn plek
in ons gezin was groots, hij bepaalde onze dag, was Quint fit dan hadden we het
fijn, was dat minder dan wisselden we elkaar af om met hem te knuffelen en
tegen ons aan te laten liggen. Gelukkig was Quint overal het algemeen een zeer
vrolijk, olijk jongetje met een schaterlach en twinkelende oogjes. Onze kleine
bully, want door alle sondevoeding werd hij heerlijk zacht en wat mollig en met
zijn grijpgrage handjes wist hij iedereen te vinden die hem wilde tillen zodat
hij heerlijk over je schouder kon liggen als een klein aapje. In 2009 onderging
hij een zware heupoperatie waarbij hij een jasje uit heeft gedaan, werd erg
ziek en kwam nooit meer terug op het niveau wat hij daarvoor had, jammer genoeg
bleek nadien ook nog dat 3 maand gips niet het gewenste resultaat had
opgeleverd.
Wanneer Quint goed in zijn
vel zat bezocht hij dagelijks De Elzenhoek hier in Ommen van 9 tot 3uur had hij
het naar zijn zin daar en regelmatig logeerde Quint ook in het kinderhospice
zodat wij de dagelijkse gewone dingen als ieder ander konden doen met de andere
kinderen maar ook op vakantie konden gaan. Hij heeft het daar zo goed gehad,
liefdevolle verzorging en hij kon er heerlijk spelen met al het speelgoed wat daar was. Thuis was hij
onze knuffelkoning, ons Quintekind, hij genoot van het spelen op de vloer voor
de tv maar ook samen kroelen op de bank, dvd kijken in zijn bedbox en vooral
met zijn zussen samen zijn. Zijn handjes fladderden bij een vrolijk geluidje
van zijn Ernie of Winny the Pooh, zijn muziekknuffel van Woezel en Pinquin was
favoriet en hoorde je soms hele avonden via de babyfoon. Hij was waar het om
draaide in ons gezin bijna 11 jaar lang.
Samen met zijn persoonlijke verzorgers
hier thuis die hem zo dierbaar waren had hij enorm veel plezier met badderen en
zijn hele slaapkamer was nat van het gespetter en de vrolijke geluiden die hij
maakte zitten in ieders hart gegrift. Zijn vele beperkingen zoals niet kunnen
lopen, eten en praten maakten dat ook wij enorm beperkt waren en ons leven
heeft al die jaren in de zorgmodus rondom hem gestaan wat betekende dat we als
gezin weinig samen konden doen en er bijna altijd een van ons bij hem thuis bleef
als er verplichtingen waren met de andere kinderen. Hij was de spil in ons
gezin en is ons nu voorgegaan na een heftig gevecht op de kinder-ic in
Groningen.
De operatie aan zijn keelamandelen werd hem fataal, de operatie waar
we voor gekozen hadden op meer kwaliteit van leven en minder ziekzijn. Zijn
lijfje wat al aan het aftakelen was kon deze ogenschijnlijke simpele ingreep
niet meer aan en op 15 september 2016 mocht Quint gaan fladdereren in de Hemel.
Hij kwam in ons leven en mocht daar ruim 10 jaar van onze liefde genieten en
wij van zijn liefde, geluiden en knuffels en we lieten hem gaan in liefde zodat
hij onbeperkt kan leven bij de Heer. Op 21 september hebben we Quint begraven
en zijn graf toegedekt met ontzettend veel knuffeltjes van aanwezigen, een
zacht knuffelbed als laatste eer, zo prachtig! Hoe ons leven nu verder moet
zonder zijn aanwezigheid en zorg is nog een groot vraagteken, we moeten
helemaal opnieuw beginnen en dat maakt angstig en bang, maar we weten dat onze
lieve Quint altijd heel dicht bij ons is en meekijkt.
In liefde
herdenken we onze Quint Jair Ardon Veurink
Ard,
Jeannet, Chary en Ylva
Lieve Quint,
Jij bent
geboren, klein en heel erg teer
Bijzonder en
uniek gemaakt door de Heer
Het was God
die zag hoe jij in mijn buik al vocht
En die al
wist hoe groot jij groeien mocht
Al die jaren
heb jij met al je beperkingen geleefd
En als gezin
hebben we enorm veel liefde met elkaar beleefd
Jouw mooie
lach, de knuffels en ondeugendheid
Je zachte
lijfje maar bovenal je aanwezigheid
Muziek en
geluiden van speelgoed klonken altijd door ons huis
En midden in
de nacht was je slaapkamer vol machinegeruis
En nu is het
stil, in je box en in je bed
Op 15
september is jouw leven hier op aarde stilgezet
Jij mag nu
onbeperkt verder leven, dansen en zingen bij de Heer
Wat een
voorrecht lieve schat, maar mijn hart doet zo ontzettend zeer!
Dikke x mama
3 weken geleden besloten we toch op 4 december Sint te vieren met de familie, ook voor de kleine neefjes. Elk jaar vierden we het hier thuis zodat Quint kon liggen, zitten, slapen wanneer hij dat nodig had. We hadden de afgelopen jaren een hele lieve Sint dan op bezoek met mooie Pieten die het voor Quint extra bijzonder maakten. Hij genoot er ieder jaar iets meer van, begreep het steeds iets beter, kon er iets meer mee en vond de pakjes en het papier elk jaar mooier en interessanter. Vorig jaar in 2015 genoot hij enorm, zo geweldig enthousiast in het boek van de Sint kijken, hij was zo blij!
Bij de intocht van Sinterklaas enkele weken geleden hier in Ommen reed ik naar de begraafplaats met Ylva, daar stonden we bij Quint en het Pietje, op de achtergrond hoorden we een sinterklaasliedje zingen door de kinderen op de kade. Voor de mensen die Ommen kennen weten dat het best nog een eind uit elkaar ligt, blijkbaar moest het zo zijn dat het zelfs bij Quints plekje te horen was.
Voor mij was er gisteren een enorm emotioneel gedicht, kon er bijna niet uitkomen om het voor te lezen, maar wel fijn dat zijn naam genoemd mocht worden, een groot rood hart met een foto van onze little star er in, een knuffel voor hem met I love you, och wat lief.
Sinds een aantal jaren hadden we ook een huispiet en sinds vorig jaar waren daar nog 2 hulppieten bij gekomen, Quint vond het maar vreemd, een zwart hoofd en een bekende stem en geur, hij keek dan zo van.............ik weet het niet zeker maar ik ken jou, waarom zie je er zo raar uit!!!
En dan kijk ik naar de foto's die die bewuste donderdag in het UMCG zijn gemaakt door make a memory en dan zie ik je mooie hoofdje met de dichte oogjes mijn handen om je wangen, zo dierbaar, zo mooi maar zo ontzettend verdrietig. Jij mooie jongen, met je gulle lach en je guitige oogjes, hield je ons allemaal voor de gek en was je zieker dan we zagen??? Was je lijfje al op of hebben we de fout gemaakt om je toch te laten opereren aan je keelamandelen?? Ik weet het niet maar het houdt me enorm bezig om jou te missen terwijl we dachten het goede te doen. Lieve lieve schat, vertrouwen hebben dat je het nu goed hebt maar oef wat is dat moeilijk want hier thuis was toch je plek, bij ons! Ik mis je zo lieve, lieve schat!
Dat wisten we maar oei wat is dit keihard en bijna onmenselijk dat men nog geen week na de begrafenis al belt met de mededeling dat er een voedingspomp bij ons gehaald moet worden. Verbouwereerd sta ik de dame aan de telefoon te woord al hakkelend omdat ze 1 van de hulpmiddelen om Quint in leven te houden nu al opeist. Ik vertel haar dat Quint net overleden is en dat ik er nog niet aan toe ben om dat nu al in te leveren. Gezamenlijk komen we tot een datum, altijd te vroeg maar vandaag is die datum een maand en 3 dagen na zijn overlijden. Ze krijgt alleen de pomp en het snoer, de stickers haal ik er niet af, dat gaat me te ver laat hen dat maar doen dan zien ze zijn naam nog een keer en wie weet googelen ze dan omdat het zo'n mooie naam is en krijgen ze er een beeld bij...............ach dat is tegen beter weten in maar voor mijn gevoel goed.
Op zijn 10e verjaardag was Quint ziekjes en grieperig toch hield hij zich voorbeeldig en nam zijn rustmomenten op tijd. Verwend met mooie cadeautjes en cadeaubonnen, knuffels en kusjes was hij de man!
