Geen kaarsjes op de taart

Quints 13e verjaardag vandaag, geen 13 kaarsjes op de taart maar wel taart........

Binnen ons gezin gaat iedereen anders om met deze dag, deze maand! De een bezoekt zijn graf graag, de ander liever niet, weer een ander gaat liever alleen en de 4e wil met een aantal mensen, schipperen dus tussen alle goeden en kwaden. In deze tijd vooral kwaden, want ieder met zijn of haar korte lontje dat elk moment kan ontvlammen, door verdriet en heimwee, dat vergt veel incasseringsvermogen bij de anderen die Quint ook zo missen.  Eilandjes................verbonden met een pontje die af en toe heen en weer vaart, meedeint in de golven van allerlei emoties.


Net als met die taart, moet je Quints 13e verjaardag vieren met taart, of staan we stil bij het feit dat hij 13 jaar geleden geboren werd en dus geen taart. Iedereen heeft een mening, allemaal anders. De discussie laaide op, tranen vloeiden, elkaars mening respecteren in deze kwestie is lastig, ligt zo gevoelig.
Maar goed we hebben vandaag taart, zonder kaarsjes wel te verstaan, iemand die vandaag op bezoek komt en taart wil, dat kan. Ik ben benieuwd wat er uiteindelijk over blijft van de taart, geen idee hoe de familie, vrienden en pgb-ers daar in staan. Aan het eind van de dag zullen we het weten, werd zijn verjaardag gevierd of stonden we stil bij zijn geboortedag.

Een 13 jarige jongen zou hier vandaag moeten zijn, zou Quint gezond zijn geweest dan ging hij hoogstwaarschijnlijk naar het Vechtdal College, misschien zou hij in klas 2 zitten, welke leerrichting??? Geen idee maar soms fantaseren we daar wel over, hoe Quint zou zijn geweest als gezond jongetje zonder beperkingen. We maken hem in onze gedachten tot de mooiste, knapste, stoerste voetballende puber die er is maar we weten ook dat dat nooit zou zijn geweest. Dromen mag maar uiteindelijk belanden we weer met beide beentjes op de grond en is Quint gewoon de mooiste puberende knuffelkoning van de Elzenhoek met zijn Woezel en Ernie.

Ruim 2 jaar geleden spatte de luchtbel uit elkaar en bleef Quint voor altijd 10 jaar, 10 kaarsjes op zijn taart. Op zijn verjaardag was hij koortsig en was jammerig, voelde zich niet fit en wederom zoals in al die jaren konden we er niet de vinger op leggen wat er was. Bij het zingen en kaarsjes uitblazen door zijn lieve zussen ging hij maar door, wilde niks en echt mooie foto's en filmpjes zijn er niet van die dag, die laatste verjaardag,

Met de wetenschap van vandaag, zo jammer. Gelukkig hebben we het filmpje van de vroege ochtend met cadeautjes in zijn bed, een traditie die we al die jaren hadden, hadden inderdaad, want na Quints overlijden zijn we daar mee gestopt en vieren we de verjaardagen van ons 4-en niet meer op bed met ontbijt maar ergens in de loop van de dag. Die gelukzalige momenten van toen, ze zijn weg, het lukt ons niet meer zonder zijn gulle lach en warme, zachte lijf dicht bij je wanneer je jarig bent.

Vandaag is het 14 december 2018, 4748 dagen geleden werd Quint geboren na een spoedkeizersnee in het ziekenhuis in Hardenberg, 3928 dagen oud mocht hij worden en 820 dagen geleden moesten we Quint laten gaan. Het zijn maar getallen maar met zoveel waarde. Ken je het liedje van Marco Borsato: "Waarom nou jij" met daarin de zin " ik tel gewoon de lege lange dagen ", nou ik tel ze hoor, al is het via de Dreamdays-app, ik tel ze, want leeg zijn ze zonder Quint en toch zijn ze ook vol. Vol met Quint en ontzettend veel andere mensen en bezigheden.

Geen kaarsjes op de taart, wel bolletjes op het grafhart. 10 bloembolletjes die Quints leven voorstellen, voor elk jaar een bol die gaat bloeien, bloeien zoals hij dat kon en deed. 3 witte rozen, voor de 3 verjaardagen zonder hem lijfelijk voelbaar, maar toch zo dichtbij!
Straks leggen we dat neer op zijn plekje op de begraafplaats, deze koude dag. Koud voelt het ook in ons hart maar met alle lieve mensen om ons heen, die een troostende schouder bieden, de lieve appjes, berichten en kaarten wordt dat kille gevoel toch warmer en voelen ons niet alleen!

Afscheid van de bed-box

Zaterdagavond, 20 oktober 2018,
765 dagen na het loslaten en overlijden van onze mooie lieverd, nemen we maandag opnieuw afscheid.

Afscheid van een tijdperk van bijna 13 jaar dat Quints box stond in de woonkeuken, afscheid van de bed-box, afscheid van Quints prominente plekje in huis. Daar waar hij altijd lag of zat, van 's ochtends vroeg tot soms midden in de nacht, vooral de eerste jaren van zijn leven was hij 18 uur per dag beneden, later toen hij echt groter werd en zijn aangepaste slaapkamer boven klaar was lag hij daar soms overdag ook even te slapen of te chillen.

Een groot gevaarte kwam er in 2006 in de keuken te staan en 2 jaar later deze nog grotere box, wat waren we blij dat we in 2005 net voor Quints geboorte de woning hadden verbouwd. Hadden we een vooruitziende blik? Nee, het leek gewoon praktisch met 3 kinderen en de hoop op misschien nog wel een 4e koter. Dat kwam er niet van door alle zorgen rondom Quint.................( misschien ooit een ander blog over schrijven) maar ruimte hadden we nu in ieder geval wel door de aanbouw.
Wat kon hij altijd heerlijk spelen in de box, we konden er superfijn bij in liggen en zo lekker knuffelen en kroelen. We zaten samen regelmatig op de rand of sliepen erbij in. Regelmatig zaten Chary en Ylva samen met Quint te zingen en te genieten samen. Wat hebben we heerlijke momenten beleefd al die jaren, in deze box.
Maar hij moet een keer weg.........dat weten we, dat wisten we op het moment dat Quint overleed en zeker nadat hij vanuit de box in zijn kist was gelegd, toen wisten we het helemaal, maar dat wilden we niet. Wat hebben we nog heerlijk en intiem met Quint kunnen knuffelen toen alleen zijn lichaam er nog was, wat hebben we een tranen vergoten en wat hebben we gezoend, haartjes geknipt en voetjes geschilderd en afgedrukt na 15 september. Iedereen die binnen kwam en ook tijdens het condoleren zag Quint op zijn eigen vertrouwde plek, wat hebben veel mensen daar wat over genoemd, hoe mooi dat was en hoe prachtig Quint daar lag. Nee, die box is zo Quint en zo wij, dat we dat echt niet aan konden, of we het nu wel aankunnen? Nee, nog steeds niet, dat moment zal er waarschijnlijk ook nooit komen. Maar het moet wel een keer, het juiste moment komt nooit, dat is iets wat zeker is.

Wat me stoort is dat mensen het zo gek vinden dat die box nog steeds in ons huis staat. Waarom oordeelt men daar toch over, het is toch totaal wat anders dan wanneer een baby vanuit de box gaat staan en lopen en dan de box niet meer nodig is. Deze box was Quints veilige plek. Zijn huisje, niemand kon makkelijk de vergrendeling open maken zonder dat je het vaker had gedaan of instructie had gehad, om dicht bij hem te komen. Kwam je toch de dichtbij en had Quint geen zin in jouw gekeuvel dan draaide hij zich zo op zijn zij en keerde zich van je af. Vaak heb ik inwendig zitten lachen, Quint deed dat zo tactisch en in mijn ogen ongevoelig, maar hij wist zo goed wie het echt meende en oprecht was naar hem toe. Hij kende iedereen door en door, stond jouw stem of geur hem niet aan, meende hij dat je uit nieuwsgierigheid kwam "kijken" naar hem, hij was onverbiddelijk, je kreeg geen blik.
Zo geweldig was dat, ook wel eens lastig want ik gaf er dan maar een draai aan, dat begreep Quint trouwens best wel en hij keek me dan ook aan met een blik van "jij snapt wel waarom" en uiteraard begreep ik het volkomen want ik had dat zelfde gevoel. Och, we begrepen elkaar blindelings, onze voelsprieten waren onzichtbaar verbonden, moeder/kind een band die verder gaat dan alles wat we kunnen zien.

Maandag gaat Quints huisje weg, hij wordt gedemonteerd en opgeslagen in depot. Er zullen mensen zijn die denken, gelukkig, zo meteen is de box weg en dan is het verlies van Quint minder confronterend in huize Veurink. Nou, ik kan je zeggen, zijn foto's, knuffels en speelgoed blijven aanwezig en het kaarsje zal altijd branden. Het zal ook niet zo zijn dat na maandag we ons "oude" leventje weer gaan oppakken. Echt niet, dat komt ook nooit meer terug, het zal nooit meer zo zijn als voor 15 september 2016, ook niet zoals voor 14-12-2005, ijkpunten in ons leven. Een leven voor Quint, met Quint en zonder Quint.
Vaak werd me gevraagd waarom zijn box bleef staan, wanneer we er een gedenkplek van gingen maken door middel van een kastje met een foto er op. Ik heb geen antwoord op waarom hij er nog staat, behalve dat het bij ons en ons huis hoort, de box staat ook niet in de weg, hij staat er gewoon en dat al 12 jaar.

 ziek thuis in de box

Toch heb ik gebeld om hem op te laten halen een paar weken geleden. Heel bewust gekozen voor de herfstvakantie, zodat Chary en Ylva thuis zijn en er bij kunnen zijn wanneer alles de deur uit gaat. Wat zullen ze het er moeilijk mee hebben, mijn hart huilt nu al omdat ik al voel wat voor verdriet er maandag en de dagen erna zal zijn.
Voor mezelf bouw ik een muur, dat moet wel, anders kan ik het maandag niet aan. Al dagen leef ik er naar toe, sta er voor, doe de deurtjes open en dicht, steek de kaarsjes aan en vanavond heb ik er al wat spullen uitgehaald, die er na zijn overlijden in zijn gelegd.

Het hele dossier van de gemeente, tekeningen en knutsels van neefjes maar ook de rekeningen van de begrafenis en alles wat daarbij kwam kijken, het zat allemaal in die witte doos in de hoek van de box. Ook de gel waarmee de meiden zijn  haar deden tijdens de opbaring. En wat heel veel herinneringen opbracht was het potje met de balsem die we op zijn lijfje smeerden, een bijzondere sinaasappel-achtige geur, mijn hart brak en huilde weer diep van binnen. Laat het de meiden zondag ook even ruiken, wanneer ze weer thuis zijn, allebei hebben ze de zondagavond en maandag afgeblokt om te kunnen rouwen ( alhoewel ze dat elk uur, elke dag doen, alleen ziet bijna niemand dat), zo knap maar zo niet wat bij hun leeftijd hoort. Ze horen te genieten en te feesten, te lachen en gelukkig zijn, maar ook bij hun is dat masker er altijd en gaat bijna nooit af.


Wat ook in de box lag was het dossier van het UMCG, waarin al Quints opnames staan, alle verslagen en ook die laatste 17e opname met het verdwijnen van de box als gevolg. Ik heb alles nog weer doorgelezen, sommige handschriften zijn bijna niet te ontcijferen, maar ik ken de medische termen. De laatste zinnen die er staan op 15 september, ik voel weer wat er gezegd werd, ik weet weer wat ik antwoordde, maar als je het opnieuw leest.................jouw woorden, de woorden van de arts........ook daar misschien later een ander blog over. Voor nu te veel, veel te veel. Zondagavond de box helemaal leeg pakken, er nog even in liggen, even voelen, even huilen, om wat ooit was en nooit meer zal zijn.

Samen met de meiden en Ard
heel intens stil staan bij.................en dan gaat zijn huisje, de bed-box weg.............................een nog leger en stiller huis en tijdperk breekt aan. We staan nog steeds aan het begin, we rouwen elke dag, we doen ons best maar nooit wordt het meer als toen. Toen.....toen hij er nog was, onze mooiste, liefste, meest bijzondere Quint

Zonder jou #730dagen #2jaar

14 december 2005

15 september 2016- 15 september 2018

Zwarte dag #728dagen

Vandaag zijn we 2 jaar verder, na die fatale operatie. Op maandagochtend 12 september nog fris en helder, vrolijk en lief maar wel rustig en afwachtend. Voelde jij wat aan lieve schat, ik denk het wel. 24 uur later trof ik je ongemakkelijk liggend in je benauwde bed aan, het was warm en jij sliep volgens de verpleging, die ik 's ochtends vroeg aan de telefoon had, nog lekker. Ik was dus hoopvol gestemd, ondanks de zware dag ervoor waarbij je steeds weg viel en heel vast sliep, waarschijnlijk door de medicatie of toch door jouw verzwakte lijfje, dat zullen we nooit te weten komen. Feit was dat de operatie om je keelamandelen te verwijderen, gelukt was, maar ja dat was vanaf die maandagmiddag bijzaak.
In het hotel nog even rustig koffie gedronken en toen op weg naar jou, had ik dat maar niet gedaan, was ik maar eerder heengelopen, ook dat is niet terug te draaien. Ik kwam bij je, vanuit de deuropening zag ik en wist ik, dat jij niet meer jij was, bij je bed gekomen en jou proberen te kussen, voelde ik dat jij aan het overgaan was, jij was amper meer hier, maar gleed van mij weg.

Inwendig schreeuwde ik het uit, bij mijn weten heb ik het rustig gezegd en gevraagd. WAAROM doet niemand iets, KIJK DAN........dit is mijn kind niet, hij slaapt niet lekker maar hij is aan het sterven, dat laatste dacht ik waarschijnlijk maar misschien heb ik het ook wel uitgesproken, geen idee. Het is een zwarte vlek in mijn hoofd. Door de foto's te kijken en de appjes te lezen die ik verstuurde kan ik het gevoel redelijk weer terughalen. Maar waarom duurde het zo lang totdat men wat ging doen?? Nu 2 jaar later blijkt de boosheid er meer te zitten dan voorheen, dit was niet nodig geweest. Een paar uur later ook bevestigd door de artsen van de ic, waar Quint die dag er voor al heen had gemoeten. Als dat was gebeurd......we zullen nooit weten of hij er dan nog zou zijn geweest, maar dan hadden we in ieder geval nog iets meer tijd met elkaar gehad. Die dinsdagmiddag kregen we nog een beetje hoop, Quint leek te reageren op een flinke stoot anti-opiaat, in zijn scheenbeen, hij huilde even, trok zijn benen op. Men vermoede teveel opiaten de dag ervoor, tijdens of na de operatie Daarna kreeg hij het constant intraveneus maar zijn toestand verslechterde. In 2 dagen ging hij heel hard achteruit. Men heeft er alles aan gedaan om hem nog meer tijd te geven maar het mocht niet zo zijn.
15 september werd de allerzwartste dag in ons leven, maar nu eerst deze dag doorkomen. Zoveel gevoelens die elkaar afwisselen. Verdriet, boosheid, onmacht om hem, die we zo vreselijk missen. Was het vorig jaar nog de roes waar je in verkeerd, dit 2e jaar komt alles nog heftiger binnen en is de heimwee naar het allerliefste wat je bezit te groot, veel te groot. Een hart verscheurd van pijn, ik denk het ook letterlijk op bepaalde momenten te voelen, zeker vandaag.
Op deze zwarte dag waarbij de zon schijnt, net zoals 2 jaar geleden.